Evet, Anadolu’nun bir rengi daha yok oluyor... Her ne kadar son zamanlarda bunu fısıldayamaz hale gelmiş olsak da, hani şu zengin renklerinden, mozaiğinden söz edip bazen gurur duyduğumuz Anadolu’nun bir rengi daha, dünyanın gözü önünde silinip gidiyor.
Seksenli yılların bir akşam üzeriydi. Alanya / Antalya’da, resepsiyonist olarak çalıştığım Azak Otel barında oturuyordum. O gün vardiyam yoktu. Otel hareketliydi ama üzerimde bir durgunluk vardı. Rezervasyon ayarlamak, müşteri karşılamak, kimlik kayıtlarını yapmak, telefonlara bakmak, müşteri siparişi almak vesaire, bütün bunlar bıktırmıştı beni.
Bir içecek ısmarlayıp, bir kenara çekildim. Huysuz bir nostalji kuşatmıştı beyin hücrelerimi. Özlemiştim memleketimi. Sinsice isyana kalkan ruhum, dudaklarımı kıpırdatmayı ve beni fısıldatmayı başarmıştı. Öylece, ulu dağların yankılayabileceği kadar “Hayır, hayır... Ben dağların özgür çocuğuyum. Ne olur beni alın, götürüp dağlarıma salın!" diye bağırmıştım, bir nefes sessizliğinde.