Seksenli yılların bir akşam üzeriydi. Alanya / Antalya’da, resepsiyonist olarak çalıştığım Azak Otel barında oturuyordum. O gün vardiyam yoktu. Otel hareketliydi ama üzerimde bir durgunluk vardı. Rezervasyon ayarlamak, müşteri karşılamak, kimlik kayıtlarını yapmak, telefonlara bakmak, müşteri siparişi almak vesaire, bütün bunlar bıktırmıştı beni.
Bir içecek ısmarlayıp, bir kenara çekildim. Huysuz bir nostalji kuşatmıştı beyin hücrelerimi. Özlemiştim memleketimi. Sinsice isyana kalkan ruhum, dudaklarımı kıpırdatmayı ve beni fısıldatmayı başarmıştı. Öylece, ulu dağlarımın yankılayabileceği kadar bağırmıştım, bir nefes sessizliğinde. Aynı havayı soluduğum topraklarıma; “Hayır, hayır... Ben dağların özgür çocuğuyum. Ne olur beni alın, götürün dağlarıma salın.
Romeika
Romeika, Romayika Pontiaka veya Türkçe deyimle Rumca... Bu kadar farklı ismi olan ama artık can çekişen bir dil Romeyika... Romeyika aslında bütün Anadolu’da konuşulan Helence demektir. Ancak ben burada, bu dilin Karadeniz yöresinde kullanılan şivesinden söz edeceğim.